W 1939 r. chrzanowski Fablok został przejęty przez niemieckiego okupanta. W wyniku zmian własnościowych wszedł w skład koncernu Henschel z Kassel. Produkowane w Chrzanowie parowozy Riesa miały nieznaczne zmiany konstrukcyjne w odniesieniu do pierwowzoru: zwiększono moc o 10 KM, skrócono skrzynie wodne oraz wydłużono o 64 cm przednią część podwozia; między ostojnicami dodano skrzynię wodną. Po zakończeniu II wojny światowej w Fabloku rozpoczęto produkcję parowozów Riesa (od 1946 do 1950 r.) pod spolszczoną nazwą Ryś. Utrzymywano podstawową produkcję na rozstaw torów o szerokości 600mm. Ale produkowano też egzemplarze przeznaczone do użytkowania na torach o rozstawie szyn 750 do 785 mm. Lokomotywy parowe Ryś wyposażone w kocioł nowszej wersji, przystosowane do jazdy po torze o rozstawie szyn 600 mm były na wyposażeniu PKP z oznaczeniem T49. Zmodernizowaną wersją parowozu Ryś była lokomotywa parowa serii Las. Różnicą zasadniczą było dodanie trzeciej osi. Po wojnie parowozy (tendrzaki) serii Ryś były produkowane na potrzeby krajowe i na eksport. W latach 1947-1948 wyprodukowano 10 szt. dla Jugosławii. W 1950 r. niewielką partię sprzedano do Rumunii. Głównym obszarem wykorzystania tego typu lokomotyw parowych były koleje leśne oraz przemysłowe. Parowozy Ryś były również stosowane podczas prac związanych z odgruzowywaniem Wrocławia i Warszawy po II wojnie światowej. Do dzisiaj zachowało się na terenie Polski tylko 11 parowozów Ryś – wszystkie w stanie nieczynnym.